استفاده از داربست مشتق شده از ماتریکس خارج سلولی غشای آمنیوتیک انسانی به همراه کورکومین برای بهبود زخم در حیوان مدل آزمایشگاهی مبتلا به دیابت
با توجه به ماهیت چند عاملی زخم های دیابتی، یک رویکرد ترکیبی برای درمان موفقیت آمیز آنان ضروری است. مطالعات پیشین نشان داده اند جبران ماتریکس خارج سلولی (ECM) بافت زخم تخریب شده و استفاده از عوامل ضد التهابی و آنتی اکسیدانی می تواند در درمان این زخم ها امیدوارکننده باشد. با هدف ساخت یک پانسمان زیست سازگار، دکتر عباس پیریایی، فرشاد محرمی کسمائی، مهدی مهدی زاده روشن، دکتر داوود نصیری و همکارانشان در دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، دانشگاه علوم پزشکی مازندران و پژوهشگاه رویان، طی پژوهشی از داربست مشتق شده از غشای آمنیوتیک انسانی (HAM) ترکیب شده با کورکومین برای تسریع بهبود زخم دیابتی در حیوان مدل آزمایشگاهی استفاده کردند. در این پژوهش پس از ایجاد دیابت، یک زخم ایسکمیک بر روی پوست حیوان مدل ایجاد و سپس درمان ها به مدت 21 روز انجام گرفت. گروه‌های آزمایشی شامل حیوانات دیابتی بود که پیوند داربست HAM (گروه HAMS) و کورکومین HAMS (گروه HAMS/β/C) را دریافت کردند. ارزیابی در روزهای 7، 14 و 21 پس از ایجاد زخم نشان داد که پارامترهای مربوط به بازسازی، شامل بسته شدن زخم، حجم اپیدرم و درم جدید، سلول‌های در حال تکثیر، فیبروبلاست‌ها، رگ‌های خونی، رسوب کلاژن و استحکام کششی و همچنین بیان ژن های Vegf، bFgf و Tgf-β در زخم های التیام یافته در هر دو گروه آزمایشی HAMS و HAMS/β/C به طور قابل توجهی بیشتر از گروه دیابتی بود. همچنین، حضور سلول‌های التهابی، مانند نوتروفیل‌ها و ماکروفاژها، و بیان ژن های Tnf-α و Il-1β کاهش چشمگیری را در گروه‌های تحت درمان نسبت به گروه دیابتی نشان داد. در نهایت، نتایج این پژوهش که در مجله بین المللی Histochemistry and Cell Biology منتشر شده است نشان داد، در مقایسه با گروه HAMS، گروه HAMS/β/C تقریباً در تمام پارامترهای ارزیابی شده عملکرد بهتری در بهبود زخم داشت. به طور کلی، این نتایج نشان می دهد که استفاده از اثرات مکمل یا هم افزایی کورکومین و HAMS می تواند یک رویکرد امیدوارکننده برای بهبود زخم های دیابتی باشد. تاریخ انتشار: ۱۴۰۳/۱۱/۱۷
