تعدیل پاسخ التهابی و بهبود کیفیت پیوند جزایر لانگرهانس در حیوان مدل آزمایشگاهی مبتلا به دیابت نوع ۱ با استفاده از سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی
دیابت نوع ۱ (T1DM) بیماری خود ایمنی است که در آن سلول‌های ایمنی به سلول‌های بتای تولیدکننده انسولین در جزایر لانگرهانس پانکراس (لوزالمعده) حمله کرده، منجر به تخریب آنان و نیاز فرد مبتلا به تزریق انسولین می‌شوند. یکی از راه‌های درمان دیابت نوع ۱ پیوند جزایر لانگرهانس به فرد مبتلا است، اما با چالش‌هایی مانند نیاز به سرکوب سیستم ایمنی فرد دریافت کننده پیوند همراه است. با هدف بررسی اثر سلول‌های بنیادی مزانشیمی برداشت شده از بافت چربی در کیفیت پیوند جزایر لانگرهانس در مبتلایان به دیابت نوع ۱، دکتر مسعود وثوق، بهاره نیکنام، دکتر جمال محمدی آیینه ده، دکتر نیکو حسینخان ناظر و دکتر نادر تاجیک از پژوهشگاه رویان، دانشگاه علوم پزشکی تهران و دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی طی پژوهشی جزایر لانگرهانس و سلول‌های بنیادی مزانشیمی برداشت شده از بافت چربی را در یک هیدروژل قرار داده و به حیوان مدل آزمایشگاهی پیوند کردند. گروه‌های آزمایشی شامل هیدروژل به تنهایی، جزایر لانگرهانس و هیدروژل، سلول‌های بنیادی مزانشیمی و هیدروژل و در نهایت جزایر لانگرهانس، سلول‌های بنیادی مزانشیمی و هیدروژل بود. سپس حیوانات مورد پیوند در بازه‌های زمانی مختلف تا ۳۲ روز با روش‌های آزمایشگاهی مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج این آزمایش که در نشریه بین المللی Endocrine Research منتشر شده است، نشان داد در طول ۳۲ روز در تمامی موش‌های مورد پیوند گلوکز خون از ۴۰۰ میلی گرم به کمتر از ۱۵۰ میلی گرم در دسی لیتر کاهش یافت. اما میزان عوامل التهابی (IL-17 و IFN-گاما) در مدل‌های آزمایشگاهی که سلول‌های بنیادی مزانشیمی نیز دریافت کرده بودند به میزان قابل توجهی کمتر بود.
نتایج این پژوهش نشان داد که استفاده از سلول‌های بنیادی مزانشیمی به همراه هیدروژل برای پیوند جزایر لانگرهانس می‌تواند برای افزایش کارایی پیوند مفید باشد.
تاریخ انتشار: ۱۴۰۳/۰۹/۱۸
