دوکتاکسل بیان ژن های اتوفاژی را در تخمک های منجمد شده حیوان مدل آزمایشگاهی کاهش می دهد
اتوفاژی (خویش خواری) یک رویکرد محافظه‌کارانه برای بقای سلول و پاسخ اصلی سلول‌ها به شرایط استرس است که با بازیافت پروتئین‌های کهنه و ارگانل‌های آسیب دیده نقش مهمی در حفظ هموستازی (یا هم ایستایی به معنی حفظ پایداریِ محیط داخلی سلول و ثابت نگه داشتن شرایط فیزیکی و شیمیایی آن است) سلول ایفا می‌کند. یکی از مواد مهمی که برای انجماد تخمک استفاده می‌شود دوکتاکسل (docetaxel) است. با هدف بررسی اثر دوستاکسل بر بقا، لقاح، و بیان ژن‌های مرتبط با اتوفاژی در تخمک‌های منجمد شده، دکتر حامد دانش پژوه، دکتر مهدی دیانت پور، دکتر یاسر تهمتنی و همکارانشان در دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه علوم پزشکی شیراز و پژوهشگاه رویان طی پژوهشی که در دانشگاه علوم پزشکی شیراز صورت گرفت اووسیت‌ها را به صورت اتفاقی انتخاب و به پنج گروه تقسیم کردند؛ گروه کنترل (شامل ۱۳۳ تخمک)، گروه دوکتاکسل (شامل ۱۳۶ تخمک)، گروه دوکتاکسل و کرایوپروتکتیو (cryoprotectants) (شامل ۱۴۶ تخمک)، دوکتاکسل و ویتریفیکیشن (vitrification) (شامل ۱۳۸ تخمک) و گروه ویتریفیکیشن (شامل ۱۴۵ تخمک). سپس بیان ژن‌های مربوط به خویش خواری با روش‌های آزمایشگاهی در این گروه‌ها مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این پژوهش که در مجله بین المللی Iranian Journal of Medical Sciences منتشر شده است، نشان داد زنده مانی و قدرت باروری در تمام گروه‌های آزمایشی نسبت به گروه کنترل به شکل معنی داری کمتر است. همچنین پس از لقاح، نسبت ایجاد دو سلول (شروع تقسیم سلولی جنین) در گروه دوکتاکسل و ویتریفیکیشن و گروه ویتریفیکیشن در مقایسه با گروه‌های کنترل و دوکتاکسل به شکل معنی داری کمتر بود. علاوه بر این مشاهده شد که پیش تیمار سلول‌ها با دوکتاکسل بیان ژن‌های خویش خواری را در گروه‌های دوکتاکسل و ویتریفیکیشن، و دوکتاکسل و کرایوپروتکتیو کاهش داد. همچنین بیان ژن‌های مذکور در گروه دوکتاکسل نسبت به گروه کنترل پایین‌تر بود. نتایج این پژوهش نشان داد تیمار تخمک‌ها در متافاز میوز دو با دوکتاکسل پیش از انجماد، بیان ژن‌های خویش خواری را کاهش داده و نسبت زنده مانی و لقاح تخمک‌ها را افزایش می‌دهد. از این رو می‌توان پس از تحقیقات بیشتر استفاده از دوکتاکسل را در روند انجماد تخمک توصیه کرد. تاریخ انتشار: ۱۴۰۲/۰۸/۲۳
