در فیبروبلاست‌های پوستی انسان که پیری با استفاده از دوکسوروبیسین در آنان القا شده است بیان ژن‌های مرتبط با فیبروز افزایش می یابد اما ترشحات آن‌ها پاسخ فیبروتیک پاراکرین را در سلول‌های غیر پیر ایجاد نمی‌کند
فیبروز بافتی با روند پیری اکثر اندام‌های بدن مرتبط است و پیری اندام با تجمع مزمن سلول‌های پیر در اندام همراه است. فیبروز زمانی رخ می‌دهد که فیبروبلاست‌ها تکثیر شوند و مقادیر بیماری‌زایی از ماتریکس خارج سلولی (ECM) را رسوب دهند که منجر به اسکار بافتی پیشرونده و اختلال عملکرد اندام شود. فیبروبلاست‌ها نقش کلیدی در فیبروز دارند، به ویژه در پوست که فیبروبلاست‌ها فراوان‌ترین نوع سلول هستند و مسئول ساخت ماتریکس خارج سلولی محسوب می‌شوند. با هدف بررسی چگونگی تأثیر فیبروبلاست‌های پیر و ترشح آن‌ها بر فیبروز پوستی، دکتر مهناز آذرنیا، دکتر محمد نبیونی، دکتر رضا مقدسعلی، فریبا نصرتی، دکتر لطیفه کریم زاده و همکارانشان در دانشگاه خوارزمی و پژوهشگاه رویان به همراه پژوهشگرانی از اتریش طی پژوهشی، از تیمار با دوکسوروبیسین برای القای پیری در فیبروبلاست‌های پوست انسان استفاده کردند. پیر بودن این سلول‌ها با روش‌های مختلف آزمایشگاهی تأیید شد. بیان ژن‌های پروفیبروتیک در این سلول‌ها ارزیابی و تأیید شد و در نهایت میزان ترشحات آنان با سلول‌های جوان مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج این پژوهش که در نشریه بین المللی Biogerontology منتشر شده است، نشان داد، استفاده از دوکسوروبیسین باعث القای پیری در سلول‌های فیبروبلاستی می‌شود که با روش‌های مختلف آزمایشگاهی قابل ارزیابی و تأیید است. همچنین سطح بیان ژن‌های فیبروتیک در این سلول‌ها افزایش یافت اما بر خلاف مطالعات صورت گرفته بر روی فیبروبلاست‌های ریه، ترشح این سلول‌ها نتوانست پاسخ فیبروتیک پاراکرین را در سلول‌های غیرسنس القاء کند. به طور کلی، نتایج این پژوهش نشان داد که این سلول‌های پیر به طور بالقوه پروفیبروتیک هستند و تجمع آن‌ها می‌تواند باعث ایجاد فیبروز در اندام‌ها شود.
تاریخ انتشار: ۱۴۰۲/۰۶/۲۶
