بررسی الگوی تخریب کلاژن در حیوان مدل آزمایشگاهی با استفاده از روش تصویربرداری NIR-II
کلاژن یک زیست ماده سازگار با بدن انسان است که به شکل گسترده در مصارف زیست پزشکی مانند ترمیم دیسک کمر، نارسایی های استخوانی، آسیب به تاندون و انتقال هدفمند دارو مورد استفاده قرار می گیرد. به عنوان یک ایمپلنت بیرونی، قابلیت تخریب ماده خارجی و سرعت این تخریب در کاربرد بالینی زیست مواد اهمیت زیادی دارد. در شرایط ایده آل، سرعت تخریب زیست ماده به همان اندازه سرعت ترمیم بافت است. در تولید محصولات زیستی مبتنی بر کلاژن، نکته کلیدی سرعت تخریب کلاژن در نقاط مختلف بدن است. طی پژوهشی که توسط پروفسور حسین بهاروند از پژوهشگاه رویان و جمعی از پژوهشگران چینی صورت گرفت، سه نوع کلاژن با اتصال عرضی زیاد، متوسط و اندک با روش های کواتنومی برچسب گذاری شده و به صورت زیرجلدی، درون عضلانی و داخل غضروفی به بدن حیوان مدل آزمایشگاهی تزریق شدند؛ سپس با روش های تصویر برداری پیشرفته (NIR-II)، سرعت تخریب آنان مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این پژوهش که در نشریه بین المللی Regenerative Biomaterials منتشر شده است، نشان داد تمام انواع کلاژن مورد آزمایش ظرف 35 روز به طور کامل در مواضع تزریق تجزیه شدند؛ با این وجود میانگین سرعت تخریب در ناحیه زیر جلدی و بافت عضلانی کندتر از غضروف بود. به شکل دقیق تر، نتایج این پژوهش نشان داد در بافت عضلانی سرعت تخریب کلاژن با اتصال عرضی زیاد کندتر از سرعت تخریب کلاژن با بافت عرضی اندک بود؛ در حالی که کلاژن با اتصالات عرضی زیاد بالاترین سرعت تخریب را در مفاصل شانه و زانو داشت. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که روش تصویر برداری مورد استفاده (NIR-II) می تواند به طور دقیق سرعت تخریب کلاژن در بدن را نشان دهد. همچنین نتایج این پژوهش آشکار کرد که سرعت تخریب کلاژن بیشتر به موضع تزریق بستگی دارد تا میزان اتصالات عرضی، که در حیوان مدل مورد بررسی سرعت تخریب در ناحیه زیر جلدی و بافت عضلانی نسبت به بافت غضروفی کندتر بود. تاریخ انتشار: ۱۴۰۲/۰۲/۱۴
